door Alie Horden
Ze lijdt pijn en ze gaat dood….…. De arts kijkt mij gelaten aan: ik knik, we weten het allebei en woordeloos geef ik toestemming.
Even later fluister ik ‘Dag Miepie’ en sluit haar ogen.
We wonen een lokale kerkdienst bij. Alle kerkgangers zijn op hun paasbest gekleed en het golfplaten dak van de kerk swingt mee met het uitgelaten dansen en zingen. De offers worden naar binnen gedragen: maïsmeel, vruchten maar ook wc-papier en kippen die met de poten aan elkaar zijn gebonden. Als ik dat laatste tafereel enigszins geschokt bekijk fluistert mijn medebestuurslid in mijn oor: ‘pas op of ik vertel die arme vrouw dat jij vorige week haar jaarinkomen hebt uitgegeven aan het laten inslapen van je geliefde kip……’.
Hij lacht, maar ik besef ineens ten volle hoe immens groot de verschillen zijn in mijn leven en dat van deze goedlachse kerkgangers. Het raakt me in mijn hart en ik merk dat ik wat verward raak over het doel van ons bezoek: dringen we deze mensen ongevraagd iets op uit onze wereld?
We bezoeken een groot aantal terminaal zieke mensen in hun eigen hutjes. Jonge en oudere mensen die op de kale grond zichtbaar liggen te sterven. Mijn twijfel van die ochtend is weg: een hospice is hier dringend gewenst en kan zoveel verlichting brengen voor zowel patiënten als de verzorgende familie.
Ik loop nog een huisje binnen en word bijna bedwelmd door de stank die mij vanachter een oud gordijn tegemoet komt.
Twee dochters tillen hun oude moeder onder haar armen op van de met ontlasting en urine doordrenkte lappen. Ze kijken mij vragend aan: ik knik, we weten het alle drie: ze lijdt pijn en ze gaat dood………
