Column
door Hans Tromp
We hebben het allemaal voor onze deur zien gebeuren. ‘Niet parkeren’ borden in de straat, mannen met oranje reflecterende hesjes, een schattig klein rood graafmachientje en de stoep ging open. Folders in de bus met ‘Glasvezel ook in uw straat. Sluit aan!’ De stoep ging weer dicht en vlak voor onze gevel stak er nog slechts een klein oranje sprietje tussen de tegels uit.
We hadden de reeks brochures ‘Glasvezel komt, uw laatste kans en nu voordeliger dan ooit!’ al in de papierbak gegooid, maar op een onbewaakt moment riep mijn vrouw naar boven: ‘Er is iemand die alles van glasvezel weet! Kom even!’ En ja hoor, daar zat hij al aan de keukentafel, onberispelijk gekleed, welbespraakt en met Caraïbische vrolijkheid wist Elroy ons alle voordelen van glasvezel met lichtbeelden te illustreren. Toonde aan hoe traag alles bij ons werkte, installeerde onze I-pad opnieuw, rekende ons voor hoeveel goedkoper we uit waren als we alles bij T-Mobile zouden onderbrengen en hoe snel onze verbinding met de moderne wereld zou worden. En… we konden er altijd nog binnen veertien dagen van af. Dus ‘ingenieur Foppe’ zette een handtekening op zijn I-pad en weg was Elroy. Nooit meer gezien!
Anderhalve maand later waren er vier mannen ook met oranje hesjes voor de deur opnieuw aan het werk. Twee waren een kuil aan het graven, één was in de muur aan het poeren en één zat in zijn auto te roken en aanwijzingen te geven. Die legde ons in beperkt Engels uit dat ze de aansluiting voor de glasvezelkabel kwamen aanleggen en vroegen of ze in huis een kastje mochten plaatsen.
‘En werkt alles dan?’ vroeg ik verwachtingsvol. ‘Nee, ander bedrijf!’
‘Maar jullie zijn toch van T-Mobile?’ ‘ Nee wij voeren uit voor T-Mobile, aansluiting binnen! aparte monteur! neemt contact op. Goedemiddag.’
In de tussentijd werden we bestookt met mails van T-Mobile. Hoe dolgelukkig ze waren met onze keuze, natuurlijk de noodzakelijke contracten, hoe goed ze alles voor ons gingen regelen, dat we vooral zelf niets hoefden te doen! Dat er een monteur aan huis zou komen die alles zou aansluiten, opnieuw installeren, de kabels zou weg werken en pas zou vertrekken als alles naar wens was geregeld. ‘Zet de koffie maar klaar!’ eindigde het bijgevoegde Youtubefilmpje opgewekt.
Drie weken later belde er iemand:
‘Met Gideon, we komen volgende week woensdag tussen 9 en 12u uw aansluiting in orde maken. ‘
‘Gideon?’ vroeg ik, ‘Wie is dat? Ik ken geen Gideon!’
‘Wij doen de montage van de glasvezel.’
‘Maar ik dacht dat T-Mobile dat kwam doen.’
‘Nee dat doen wij.’
‘Dus er komt niemand van T-Mobile?’
’Nee!’ was het antwoord resoluut.
Mij bekroop een sterk gevoel van onbehagen. Die woensdagochtend kwam er echter niemand. We hadden de hoop al opgegeven, maar om vier uur ‘s middags’ werd er aangebeld. ‘Ja… mijn collega is ziek en ik kom uit Zeeland en heb 10 tickets van hem overgenomen, dus ik ben wat later, waar is het kastje?’
Gehaast ging hij aan het schroeven, trok een hele lange kabel door de kamer en prikte die in een klein nieuw zwartkastje, pakte een nieuwe afstandsbediening uit zette de TV aan, keek of de I-pad was aangesloten en zei: ‘Zo ik ben hier klaar!’ Heel anders dan de knappe monteur uit het filmpje.
‘Maar ik heb boven ook nog een computer staan, kunt u…’
’Nee wij sluiten volgens het contract maar één apparaat op internet aan’.
‘En als we Netflix willen zien?’
‘Dat is internet voor de TV dat doen wij niet! Wij sluiten slecht één apparaat aan op internet.
‘En die kabel dan? Die wil ik graag onder de vloer.’
‘Ik heb claustrofobie, dat doe ik niet, bovendien kost een stekkertje opnieuw monteren twintig euro extra.’
En zo zaten we een kwartier later desolaat in onze huiskamer met een nieuw zwart kastje, een nieuwe afstandsbediening, een kaartje met een wachtwoord plus code en een TV kabel die als een guirlande door de kamer krulde.
Hoe dit afloopt? Even geduld, in de volgende aflevering ‘Het werkt niet!’ de uitkomst.
