door Hans Tromp
Ik zit op een lange bank in een grote zaal die ruikt naar de klas ervoor. Broeder Edwin ziet er gek uit. Zonder jasje, grijs overhemd met een witte priesterboord en onder zijn zwarte broek witte gymschoenen. Hij heeft een houten stok en legt uit hoe het werkt. Straks moeten we lopen op het ritme van het tikken van de stok en bij de harde tok een sprongetje maken. Hij doet het voor.
Rampadampadampadampadampadampadam PANG rampadampadampdampadampadampadampadam PANG.
Hij denkt dat wij het snappen. We lopen precies in de pas en maken allemaal tegelijkertijd het sprongetje. Tenminste bijna allemaal, want ik ben net één padam te laat.
“Tromp! Bij PANG het sprongetje!”
Ik begrijp het, ik probeer me te concentreren, ik tel het ritme en denk nu komt de PANG, ik spring. Te vroeg.
‘Niet denken Tromp, alleen bij PANG!’
Het lijkt uren te duren, het zweet breekt me uit. De zaal ruikt nu naar ons. We mogen weer zitten. Broeder Edwin haalt een soort houten paard op piepende wieltjes uit een donker hok met netten en ballen. Het paard heeft geen kop en geen staart, wel vier poten. Twee jongens trekken een enorme houten wig tevoorschijn en leggen dat voor het paard.“Dit is de bok”, zegt broeder Edwin: “en dit is de springplank”. Het paard heet dus bok.
Hij doet het voor, neemt een aanloopje, springt op de plank, die mooi doorveert. Dan zweeft de broeder even sierlijk door de lucht, spreidt zijn benen en komt achter de bok op een zachte mat terecht. ‘Dat heeft hij meer gedaan’ denk ik: ‘The nobel art of Bokspringen!’.
We staan in een lange rij, de grote jongens vooraan. Ik ben de één na laatste. Ze nemen een aanloop: boinggg, doet de springplank. Ze veren omhoog en springen wijdbeens over de bok. Het duurt lang voordat ik mag. Ik kijk door de hoge ramen en zie wolken en boomtoppen.
‘Tromp!’
Ik schrik wakker, neem een aanloop, spring, maar de plank doet niks, blijft keihard. Ik sla met mijn romp tegen de bok, en druip naar beneden. Mijn bril ligt nog op de bok, de broeder pakt mij ruw onder mijn arm en slingert mij achterin de rij.
Ik zie even niets, er wordt gelachen, iemand reikt mijn bril aan.
Reageren?
hans.tromp@ziggo.nl
