De studenten kregen geen verpleegkundige opdracht mee en hoefden ook geen doelen op te stellen, anders dan om contact op te bouwen met een medemens en te leren van die ander, van diens leven, waarden en normen. ‘Wat is kwaliteit van leven?’. ‘Welke invloed heb jij als zorgverlener?’, ‘Wat doet ouder worden met je?’. Allemaal thema’s waar de studenten mee in aanraking komen en vervolgens binnen de opleiding met elkaar over praten.
Voor de studenten bleken de contacten een eye-opener. De genen die bezocht werden fungeerden eigenlijk als docent van de studenten, ze leerden er veel van:
“Ik heb nu een goed beeld bij de invloed van een ziekte op iemands leven. Door de ziekte van mijn maatje heb ik van dichtbij meegemaakt hoeveel impact dit heeft op een persoon.”
“Een ziekte of beperking hoeft niet te betekenen dat de persoon niets meer kan of wil. Zo wilde mijn maatje nog alles zelf doen, ondanks dat dit niet makkelijk was.”
“Door dit project ben ik me bewust geworden van hoe belangrijk non-verbale communicatie is. Parkinsonpatiënten hebben vaak moeite met gezichtsuitdrukkingen. Mijn maatje kwam ook vaak boos of ongeïnteresseerd over. Dat bleek helemaal niet het geval te zijn.”
“Als je ouder wordt gaat iedereen om je heen vaak dood. Mijn maatje heeft nu ook nog maar één vriendin die nog in leven is. Ze kunnen alleen niet goed naar elkaar toe, omdat ze allebei niet erg mobiel zijn. Mevrouw komt namelijk eigenlijk alleen maar buiten als wij, haar maatjes, langskomen.”
Op dinsdag 25 juni werd het Maatjesproject-jaar afgesloten in aanwezigheid van studenten, cliënten en medewerkers van de Zonnebloem, een van de deelnemende organisaties in het project.
Het Maatjesproject is onderdeel van de opleiding HBO-V, en is een samenwerking met (welzijns-) organisaties als Buddy Netwerk, Vitalis, Zonnebloem en GGZ-Rivierduinen.