“Kunnen we dat wel betalen?”

Kunnen we dat wel betalen?

door Alie Horden

Zijn betrokkenheid bij de Haagse Hogeschool begon al in 1967 als student aan de Haagse Leergangen. Hij maakte alles mee van fusie tot unilocatie waarbij hij niet verzuimt te melden dat er lange tijd een vorm van anarchie heerste. Al met al kijkt hij met veel plezier terug op zijn loopbaan bij de Haagse.

Alie Horden in gesprek met: Berry Minkman (73), van docent bij de Haagse Leergangen tot directeur van de HEBO/European Studies tussen 1975 en 2014.

Het begin van de Haagse loopbaan

De jonge Berry Minkman koos na zijn middelbare school voor de lerarenopleiding Engels. Aan de Haagse Leergangen haalde hij zijn bevoegdheid tot lesgeven, aktes die  toen nog MO-A en MO-B heetten. De Haagse Leergangen, een deeltijd lerarenopleiding voor het middelbaar onderwijs in talen, geschiedenis en economie, kwamen voort uit de School voor Taal- en Letterkunde. Direct na de afronding van zijn studie werd hij gevraagd om bij diezelfde Haagse Leergangen in te vallen als docent. En dat invallen bleef hij doen, naast zijn baan als leraar in het Middelbaar Onderwijs. Dat verdiende wel prima, zegt hij lachend.

De Fusie

De periode van invallen werd omgezet in een zogenaamde VB (Vaste Betrekking) en al vrij snel werd Berry adjunct-directeur van de Leergangen. In die positie kreeg hij in 1987 te maken met onder meer de samensmelting van zo’n 14 onderwijsorganisaties tot de Haagse Hogeschool. De Haagse Leergangen stonden echter, net als vele andere betrokken onderwijsinstellingen, duidelijk op zichzelf en opereerde binnen de Haagse Hogeschool praktisch autonoom.

Deetman grijpt in

In 1990 besloot toenmalig Minister van Onderwijs Deetman dat een instelling alleen een deeltijdopleiding mocht hebben als er daarnaast een voltijd-opleiding was. De lerarenopleiding in Delft had een voltijd-opleiding maar deze wilde vele malen liever met Rotterdam dan met Den Haag samenwerken.

Toen Berry en zijn collega’s in dat jaar terugkeerden van de kerstvakantie kregen zij het bericht dat de deeltijd lerarenopleiding moest stoppen. Het management van de Leergangen kwam ergens in Ockenburgh bijeen om de ontstane situatie te bespreken. Berry herinnert zich nog dat hij de rook uit het crematorium zag komen…. Dit bleek geen slecht voorteken want in diezelfde bijeenkomst werd besloten tot de ontwikkeling van een geheel nieuwe opleiding, de Hogere Europese Beroepen Opleiding, kortweg HEBO, en de lerarenopleiding af te bouwen.

Het curriculum van de HEBO  (nu European Studies red.) werd omarmd, het was de eerste internationaal georiënteerde hbo-opleiding en de club kon goed gefinancierd aan de slag. Tijdens deze periode van tegelijkertijd gas geven en remmen was Berry inmiddels directeur van beide opleidingen. Hij is er trots op dat praktisch alle medewerkers van de voormalige lerarenopleiding konden worden geplaatst bij de nieuwe loot aan de Haagse stam.

De Haagse Hogeschool

In deze periode werd toch echt duidelijk dat ook de HEBO een onderdeel was van de Haagse Hogeschool: er werden sectoren ingesteld en de HEBO vormde samen met de PABO en de HALO de Sector Onderwijs, Sport en Talen. Een belachelijke naam eigenlijk smaalt Berry. De HEBO was in het begin gehuisvest bij de PABO aan de Diamanthorst en later, dankzij de inzet van PABO-directeur Ton Hermans, op een eigen locatie aan de Koninginnegracht.

Unilocatie

De sectoren bleven bestaan tot aan de verhuizing naar de unilocatie. Maar, zo stelt Berry, ook toen bleef elke opleiding zijn eigen ding doen. Het was eigenlijk een vorm van anarchie. Het College van Bestuur probeerde er met alle macht een éénheid van te maken maar niemand trok zich daar iets van aan. In de gezamenlijke bijeenkomsten werd volmondig ingestemd met een voorstel van het CvB maar in de wandelgangen zei men: Dat gaan we dus NIET doen……. De oplossing lag onder meer  in het wegsturen van de eigenzinnige directeuren. Maar Berry bleef en heeft bij de nieuwbouw op verzoek van het CvB meegedacht over de inrichting. Ik was blij met deze betrokkenheid zegt Berry, want daardoor kreeg ‘mijn’ opleiding wat ze nodig had zoals grote ruimtes  waar van alles kon worden georganiseerd en speciale tentamenruimtes. We wisten toen nog niet dat er ook een sportzaal zou komen.

 Tijdens de bouw liep Berry rond in het gebouw en dacht Kunnen we dit eigenlijk wel betalen? Zoveel grote ruimtes, een niet bepaald goedkope energievoorziening……… Pas geruime tijd nadat de hogeschool het gebouw aan het Johanna Westerdijkplein had betrokken werd op basis van metingen vastgesteld dat er veel ruimtes leegstonden. Maar….grijnst Berry, die metingen waren vooral op vrijdagmiddag gedaan en we weten dat niemand dan zin heeft in lesgeven….. Later moest het tot een herverdeling komen omdat sommige opleidingen, zoals Recht, een groeiprofiel hadden en andere kampten met studenten-tekorten. Bij de huidige inrichting van het gebouw met o.m. veel flex-plekken, heeft Berry zijn twijfels: Het lijkt me erg vervelend om elke ochtend  niet te weten waar je die dag terecht komt.

Hoe kijk je terug?

Fantastisch! Ik heb altijd met veel plezier gewerkt. Jij weet natuurlijk, als Personeelsmens, dat het eigenlijk goed is om elke 8 jaar te verkassen maar ik had het enorm naar mijn zin met blijvende uitdagingen op het terrein van internationalisering en een fijne club collega’s. De laatste jaren heeft het management van European Studies regelmatig wijzigingen ondergaan. Dat is geen goede zaak: de historie gaat op deze manier verloren. Hoe weet je waarom dingen zijn zoals ze zijn? Maar ik kijk dus tevreden terug op mijn loopbaan en heb nooit spijt gehad van mijn besluit om bij de hogeschool te gaan werken.

Heb je nog een advies voor de hogeschool?

Jazeker: méér gebruik maken van vertrokken medewerkers. Er is nooit meer een beroep gedaan op mijn denkkracht en ervaringen. Geef mensen zoiets als een nul-urencontract na hun pensionering en maak gebruik van deze zee aan kennis. Dit gebeurt overigens al bij de Leidse Universiteit.

Wat doe je nu zoal?

Mijn dochter heeft een vertaalbureau – zij schrijft overigens zelf ook – en daarvoor vertaal ik nog regelmatig boeken en daarnaast begeleid ik studenten van de tolk/vertaler-opleidingen in Maastricht en Utrecht. In Utrecht zit ik ook in de Raad van Toezicht. Verder heb ik al jaren een eigen boekenclub die een aantal keren per jaar bijeenkomt. Kortom: ik kan mijn eigen tijd indelen en verveel me zeker niet!