Column Alie Horden
Iedereen roept het: van een kleinkind geniet je zoveel meer dan van je eigen kinderen. Daarbij refereert men aan de beperkte verantwoordelijkheid die je hebt: aan het eind van een dagje oppassen lever je ze gewoon weer in bij de ouders. Wel de lusten, niet de lasten!
Maar niemand heeft het over het slopende verantwoordelijkheidsgevoel als je een dagje oppast: als ze maar niet ziek worden, als ze maar niet van dat glijdbaantje vallen, als ze maar niet………
En dan gebeurt het toch: mijn vierjarige kleindochter wil helpen en grijpt naar haar theebeker die op dat moment alleen nog gevuld is met kokend water uit die fantastische Quooker. Ik zie het naast me gebeuren en grijp haar in één beweging op en begin haar armpje te spoelen, spoelen, spoelen. Het moet! roep ik tegen het krijsende kind en de tranen lopen tegelijkertijd over mijn wangen. Als ik stop met spoelen zie ik de vellen erbij hangen en de paniek giert door mij heen terwijl ik tegelijkertijd zo rustig mogelijk wil blijven om haar niet verder te verontrusten.
Ik bel naar de Spoedeisende Hulp die tegenwoordig 20 kilometer van mijn woonplaats is. De dame aan de andere kant van de lijn lijkt echter anders te denken over het begrip’ spoedeisend’….. Haar eerste vraag is: “Wat is haar BurgerServiceNummer?” Dat is gek, dat weet ik niet…… Ze hoort mijn kleindochter huilen en roepen dat ze niet naar het ziekenhuis wil omdat ze niet wil dat “er in haar gesneden wordt”. De Dame vraagt mij even bij die herrie weg te lopen omdat ze me zo niet goed verstaat. Dat doe ik braaf maar als ze het ietwat gedempte gehuil hoort vraagt ze me op verwijtende toon of het kind nu alleen is…….Ik denk dat ik gek word……..Dan vraagt ze me of ik kan inschatten welk percentage van het kinderarmpje verbrand is……Ik zit in de verkeerde film…….”Haar hele bovenarm!” krijs ik in de telefoon. Ik stel voor om maar een ambulance te bellen. Alsof ze tegen een kleuter praat repliceert de Dame met: “Waarom wilt u een ambulance bellen?” . “Omdat ik dan sneller hulp krijg”, zeg ik kwaad. Dat helpt: “Kunt u binnen een kwartier hier zijn? Ik weet niet precies hoever Woerden vanaf hier is….” Ik zucht en zeg dat ik er op z’n snelst over 20 minuten kan zijn.
Bij aankomst in het ziekenhuis werden we meteen heel adequaat geholpen. De geschrokken ouders die even later arriveerden maakten mij geen verwijten. Mijn schoonzoon had onderweg wel bedacht wel stukje van zijn huid geschikt zou zijn voor transplantatie op zijn kind…..Maar dat was niet nodig: de verbrandingen bleken tweede graads en gelukkig is het armpje inmiddels zo goed als genezen.
Ik pas nog steeds op (in beide betekenissen), maar ik zoek nog steeds naar de betekenis van het woord ‘spoedeisend’……
Alie Horden
