Surveilleren

Zet 16 social-work-studenten bij elkaar in een lokaal, geef ze een toets te maken en het is negentig minuten ijzig stil. Je hoort het tikken van de pennen op de lestafeltjes, af en toe een kuch of de klik van een waterfles. Zwoegend zitten ze voorovergebogen over de opgaven en antwoordbladen.

Psychologie is nu het vak. Moeilijk volgens een van de deelnemende studenten, want dat is het enige vak waarvoor ze in de boeken moeten duiken en leren.

Het is een herkansingstoets en de casus gaat over de familie Verstappen, u weet wel die van het karten en de formule 1 en natuurlijk wereldkampioen Max. Qua casus mogelijk een blik van herkenning, maar als het om de psychologie van de familie Verstappen gaat, gaat het nog wel om het een of ander. Alle aandacht richt zich op Max, met vader Jos op de achtergrond. Maar, wat doet dat met de rest van de familie, moeder, dochter, kleinkinderen en oma? Er worden dilemma’s voorgelegd aan de studenten, zoals zullen de kleinkinderen ook als toekomstige racekinderen worden opgevoed? Had dochterlief geen raceaspiraties? Er zullen vast allemaal mooie theorieën zijn ontwikkeld, die in de praktijk worden uitgevoerd om deze dilemma’s tot een goed einde te brengen.

Wat een geluk dat ik slechts hoef te surveilleren bij deze toets en de gestelde vragen niet hoef op te lossen. De studenten wel, knap hoor!

Mensen zeggen weleens dat je voor de broodnodige mentale rust de bossen in moet en vogeltjes kijken of langs het strand gaan wandelen en lekker uitwaaien. Ik weet er nog een: surveilleren bij toetsen. Anderhalf uur doodse stilte als de hbo-studenten zitten te zwoegen om hun tentamen te maken en een goed cijfer proberen te scoren.

Een uitgebreidere versie van deze column lees je op: https://ceesvandiest.nl/surveilleren/