door Jean Jaminon
Ook 1987 was weer een concertrijk jaar in Paradiso. Ik zag en hoorde o.a. John Cale en Nico, reggaeman Peter Tosh, ‘nieuwkomers’ als, Dead Kennedy’s, Guns N’ Roses, Red Hot Chili Peppers, The Ramones, Nick Cave, Dead Can Dance, bluesheroes Buddy Guy & Junior Wells, Johnny Guitar Watson, witte bluesman-wondergitarist Roy Buchanan, Americana-icoon Steve Earle, de vrolijke Dough Sahm & The Texas Mavericks (voorheen Sir Douglas Quintet van Mendocino). Met soulmusic had ik minder, maar aan Otis, Aretha en Wilson Picket kon je niet voorbij gaan. Laatstgenoemde zag en hoorde ik ook in dat jaar, had altijd al een zwak voor zijn songs In the midnight hour en I’m a midnight mover.
Mooi opzwepend concert, na afloop wandelend naar huis, via het Museumplein. Zo’n zwoele avond waar we er tegenwoordig meer van hebben. Nog een biertje net voor sluitingstijd, maar de muziek in mijn hoofd hield mij nog wakker. Dan maar naar nachtcafe Het Concertje in de Van Baerlestraat.
Bij de bestelling van mijn consumptie stond ik oog in oog met (toenmalig) minister Henk Vredeling, die aan de bar zat met een D’66-politica. Vredeling moest de fusie van de Haagse hbo-opleidingen een boost geven en daartoe vergaderde hij met de hbo-directeuren. Net voor onze ontmoeting aan deze bar was er ook een bijeenkomst belegd met al die adjunct-directeuren van de verschillende scholen. Het verbaasde mij dat hij zich mijn naam herinnerde. ‘Uit het Maastrichtse?’ ‘Nee, daar woont de bourgeois-tak van de familie, ik kom uit de proletarische tak van de oostelijke mijnstreek’. Dat antwoord leek hem te bevallen. ‘Jij bent niet van die katholieke, maar van die Haagse Sociale Academie, toch?’ Mijn bevestigend antwoord leek hem wederom te bevallen. Hij vertelde dat hij het een interessant proces vond, het verbaasde hem dat hij voor deze klus benaderd was, gebruikte woorden als ‘afdalen’ en ‘handwerk’. Hij constateerde grote bereidheid tot fuseren, maar één ding viel hem tegen. Hij had verwacht dat juist in de onderwijswereld helder en zakelijk vergaderd zou worden.
Na het weekend zou bekend worden wie van de hbo-directeuren het derde collegelid zou worden. Volgens hem was er maar één die geschikt was om in dat college plaats te nemen. Die had kijk op de zaak, kon een agenda voeren, wist hoe je moet vergaderen, had overzicht en was ook de enige die niet bezig was om permanent (en dat herinner ik mij nog woordelijk) ‘een standbeeld voor zichzelf op te richten’.
Hij legde omstandig uit hoe die anderen elkaar het licht niet in de ogen gunden, elkaar vliegen poogden af te vangen en zichzelf continu op de voorgrond trachten te plaatsen met verhalen over wat ze allemaal deden en hoe goed ze wel waren. De gezelschapsdame wierp nog tegen dat hij wellicht weinig te kiezen had. Nee, dat was niet het geval, er waren nog enkele kandidaten uit dat grote gezelschap op gepaste afstand, maar deze man was een uitstekende kandidaat. En zich met een zekere gestrengheid in the midnight hour tot mij wendend: ‘mits jij daarover kunt zwijgen heb ik toch geen woord te veel gezegd over Jan van Dijk?’. Dat kon ik beamen en hij stelde voor daar nog een biertje op te drinken. In de nasleep meldde hij nog dat de lui die tegen elkaar zaten op te boksen zich niet eens konden voorstellen dat iemand van de Sociale Academie deze positie zou krijgen (en dat hij zelf ook wel een bepaalde kijk op deze opleidingen had, die nu minstens deels weerlegd was).
Als veruit jongste bediende van twee Sociale Academie-directies van 8 personen, die naar 5 en vervolgens naar 3 leden moest, had ik mij al lang verzoend met een terugkeer naar een full-time docentschap.
Tijdens mijn nachtelijke wandeling huiswaarts dacht ik dat er minstens één persoon was die de spoeling dunner maakte, I’m a midnight mover.
