Column door Alie Horden
Ik kijk graag televisie op de bank met helaas nu nog lege armen.
Tenenkrommende tekst en ik druk meteen op het zwarte kruisje. Dag Haagse Bertus.
Ik zit sinds kort op een datingsite voor vijftigplussers. Tijdens mijn vakantie ontving ik de link van mijn dochter. Op mijn reactie met vraagtekens appte zij terug: Nou, leuk toch?
Dat vonden de twee vriendinnen met wie ik op pad was ook en ik liet me overhalen een proefabonnement van een maand te nemen.
Ondanks mijn zeer summiere profiel, ontplofte vervolgens mijn mailbox: Henk vindt je leuk – Je hebt een match – Je leven kan nu veranderen. De likes, hier dus hartjes, vlogen me om de oren.
Dat lijkt goed voor je eigenwaarde, maar dan ontdek je dat de zogenaamde match uit één puntje bestaat: we hebben allebei kinderen…..
Het is hard werken om alle aanbiedingen van de dag in deze vleesmarkt door te nemen.
Ik ging even terug naar mijn kindertijd. Ik dacht toen dat je op je trouwdag in een mooie jurk naar het parkeerterrein bij ons op de hoek (waar anders?) liep en dat daar dan een hele rij frisse bruidegommen klaar stond waaruit je de ware kon kiezen.
Maar ook al is de keuze hier inderdaad groot, ik word niet zo blij van deze rijen voorbij trekkende mannen.
Grappig is dat mijn vriendinnen enthousiaster zijn dan ik. Als ik opmerk dat hij op Kabouter Plop lijkt, zien zij toch een ‘sympathieke uitstraling’.
Soms word ik nieuwsgierig door het begin van de profieltekst – vooral als ze van tuinieren en klussen houden – maar het eindigt altijd met hobby’s als biljarten, sport kijken en vissen.
De proefmaand is bijna om, ik ga niet verlengen. Jammer voor Dick uit Hoevelaken (ik ben soms een beetje stout), Hans uit Zoetermeer en motorrijdende Ton uit Groningen.
Maar zeker voor Haagse Bertus: wil iemand anders misschien met hem in Scheveningen naar de zonsondergang kijken met een lekker drankje en hapje?
