Column door Alie Horden
Corona heeft inmiddels haar plaats in onze historische tijdlijn verdiend. We hadden al veel mijlpalen die met ‘Voor’ en ‘Na’ worden aangeduid: de Jaartelling, de geboorte van Jezus, de Middeleeuwen, Napoleon, Eerste en Tweede Wereldoorlog, de Val van de Muur, de Eeuwwisseling en 9/11 (Nine Eleven). En nu dus Corona, alhoewel we helaas nog niet in het PostCorona tijdperk zijn beland.
Maar we hebben wel veel Pré-Coronadingen waarnaar we nu al met weemoed aan terugdenken: met vrienden aan één tafel in restaurant of op terras, genieten van een concert in een volle zaal of bomvol festivalterrein, op een kluitje over de Koningsdag rommelmarkt lopen, in de uitverkoopbakken graaien tijdens de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf, buurtbarbecues, de intocht van Sinterklaas met (klein)kind op de schouders, in de rij voor de Efteling..
Persoonlijk word ik wel gelukkig van een aantal zaken die na Corona niet meer terugkeren zoals de gevulde snoeppot op je bureau waar alle collega’s, gevraagd en ongevraagd, in kwamen grabbelen. Dat kan ook niet meer met de bakken borrelnootjes en chips op verjaardagen. Geweldig! Dit betekent de terugkeer van de Pindasetjes: een kom met schep en ieder zijn of haar eigen mini-bakje.
Nog fijner: nooit meer dat wanhopige gevoel als je (te laat) binnenkomt op een verjaardag en zuchtend beseft dat je die hele kring af moet om iedereen drie keer te zoenen, inclusief die foute oom die altijd probeert tenminste één kus midden op de mond te laten belanden. Nu kun je gewoon zeggen: nee oom, zoenen is zoooh PréCorona oftewel PréCé.
Het videovergaderen vervangt de ellenlange vergaderingen in zweterige zaaltjes, ook fijn! Jammer genoeg geldt dat ook voor familiereünies die niet veel blije koppies laten zien op het scherm. Je wilt de eau-de-cologne van je oma toch eigenlijk gewoon ruiken.
Nooit meer mensen die voordringen bij de slager, de anderhalve meter zorgt meteen voor een heldere volgorde van te bedienen klanten. Nooit meer op een kluitje in het gangpad in het vliegtuig, of zullen we dat niet afleren?
Nooit meer de zweterige hand van de sollicitant schudden of van die collega waarvan je weet dat hij nooit zijn handen wast na toiletbezoek.
Op vakantie nooit meer met veel mede-toeristen die ene tempel bezoeken, elkaar verdringen voor een blik op de Mona Lisa, met een groep afdalen in een grot, plaatsnemen in een overvolle rondvaartboot en ter afsluiting de groepsfoto met al die onbekenden..
Het zijn allemaal dingen die we heel goed kunnen missen maar…:
wanneer mag ik mijn eigen kind eindelijk weer eens omhelzen!!??
