In Memoriam Wien van ’t Hoff Stolk (21-3-1945 – 17-11-2025)

door Pim Brebaart.

In de jaren negentig belde ik af en toe met de Haagse Hogeschool. Ik hoorde dan een stem met een uitmuntend taalgebruik vertolkt door een prachtig stemgeluid. Dat was Wien. Later werkten we 12,5 jaar samen. Ik kwam dan bij collega’s in andere hogescholen en regelmatig vroeg de secretaresse aldaar: is Wien uw secretaresse, wat een mooie stem heeft zij! Wien was beroemd zonder dat mensen haar gezien hadden, zij hadden alleen haar stem gehoord..

Wien en ik hebben van 1997 tot 2010 samengewerkt.  Zij was eerder de secretaresse van mijn voorgangers Albertjan Peters en Cees  Boerman. Toen ik startte kreeg ik het gevoel dat ik geen enkele aanwijzing hoefde te geven, zij regelde alles voor mij, ik hoefde er niet om te vragen, het ging gewoon altijd goed. Ik was dan ook dik tevreden. Ergens in mijn achterhoofd zei een stemmetje mij: je moet ook niet te veel feedback geven, wees blij met Wien, ze is sociaal en cultureel sterk ontwikkeld en ze vertelt graag over de nieuwste roman die zij heeft gelezen of wat ze had gehoord in het programma Buitenhof.

Ze vertelde mij eind van de werkdag vaak iets over iemand die bij haar bureau stond en dan leeg liep over een collega. Zij reageerde over het algemeen nuchter over de verhalen die collega’s aan haar bureau vertelden, haar kracht was, laat ze even uitrazen, dat werkt kalmerend. Wien kon ook bezorgd zijn, dat was op zijn hoogtepunt toen haar zoon Joris voor de NPO in oorlogsgebieden met gevaar voor eigen leven filmopnames maakte. Ik zag het vaak al ’s morgens als ze binnen kwam, dan keek en luisterde ze doorlopend naar het nieuws. Ze was trots en bezorgd over Joris. Ze kon regelmatig ook heel bezorgd zijn over onze studenten. Het was 9 september 2001. Zij kwam mij vertellen over het eerste vliegtuig en toen ik meeliep naar haar computer zagen we dat het tweede vliegtuig de World Trade Center Towers in vloog. Ik merkte hoe geëmotioneerd Wien reageerde, stil maar dan ook weer hardop nadenkend over onze studenten en hoe zij dit zouden verwerken.

Toen zij met pensioen ging, nodigde ik haar uit om een literaire wandeling door Antwerpen te maken, dat leek me passend voor een vrouw die van cultuur en boeken houdt. Ze had zich er op voorbereid, geen sneakers, wel gemakkelijke zittende schoenen. We liepen vanaf het station langs de huizen van beroemde schrijvers en spraken over de boeken van deze schrijvers, over Bredero, Willem Elsschot, Paul van Ostaijen, Tom Lanoye, Hugo Claus en we eindigden bij het huis van Kristien Hemmerechts. We aten nog een avondmaaltijd in een gezellige bistro in Zuid en gingen met de avondtram terug naar het station. Enige tijd later had zij een fietsongeluk en moest in een revalidatiehuis in Delft genezen, voordat ze weer zelfstandig kon wonen. Ik zocht haar op. Ze was hulpeloos, ze mocht niet lopen, kreeg wel fysiotherapie, maar vond het maar niets daar, maar begreep wel dat dit het beste was.

Ik bewaar goede herinneringen aan Wien, ze was een van de bekende gezichten en stemmen van de hogeschool, ze genoot van de vele collega’s en studenten die aan haar bureau hun verhaal vertelden, voordat ze met hun vraag op de proppen kwamen. Zij droeg iedereen een warm hart toe. Wien paste helemaal bij De Haagse Hogeschool.

Leiden 18 november 2025